Ο αντι-αμερικανισμός στην Ελλάδα αποτελεί το πλέον αγαπημένο θέμα διαφόρων μελετητών, αναλυτών, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και πολλών άλλων. Έφθασαν, μάλιστα, στο σημείο να εφεύρουν και τον νεολογισμό "αντιαμερικανισμός". Σε αντίθεση με τον αντι-ναζισμό, αντι-φασισμό, αντι-κομμουνισμό και κάθε αντι-ισμο που χρίζουν ορισμού, οι δικοί μας "έξυπνοι" και αδίστακτοι προπαγανδιστές επιστημονικά μεταμφιεσμένων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων μηχανεύτηκαν το απλό ουσιαστικό «αντιαμερικανισμός» για να αποφύγουν τις κακοτοπιές που θα απαιτούσε η ανάγκη ορισμού του Αμερικανισμού.
Ένα απλό ουσιαστικό που περικλείει άρνηση και κατά κάποιον τρόπο περιγραφή μιας παθολογικής κατάστασης που χρήζει μελέτης από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και όποια άλλη ειδικότητα διαθέτει το επιστημονικό παζάρι.
Συνωστίζονται από τις στήλες των εφημερίδων για να παρουσιάσουν τον αντι-αμερικανισμό σαν βαθύ και σκοτεινό φοβικό σύνδρομο της ελληνικής κοινωνίας στις σχέσεις της με την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη. Ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν απατημένη σύζυγο που δεν παίρνει αυτό που θέλει και τους 'Ελληνες σαν «ριγμένους» κερατάδες. Η ηθική λογιστική των ντόπιων απολογητών του Αμερικανισμού είναι η διανοητική έπαρση, η οποία συνίσταται στο να αδειάζουν, με μία μελό-διανοουμενίστικη ρητορική, την πραγματικότητα από το κοινωνικό της περιεχόμενο και την Ιστορία. Δεν είναι και πολύ δύσκολο σπορ. Κόβοντας και ράβοντας ή τυμβωρυχώντας στα απορρίμματα των αρχείων ο κάθε δημόσιος ιστορικός μπορεί να συντάξει ιστορικά η πολιτικά παραμύθια, ώστε να εξυπηρετήσει προκαθορισμένες απόψεις. Με πολύ λογισμό, άφθονη οίηση αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση παρουσιάζουν τον αντι-αμερικανισμό σαν μία προσπάθεια των ντόπιων ελίτ να κρύψουν την πολιτική ανεπάρκεια, την τέλεια χαύνωση, την παρακμή, την αηδία , την κατάπτωση, τον εξευτελισμό, τον θεομπαιχτισμό τους κάτω από το πέπλο της "εξάρτησης-παρέμβασης" που τον χρειάζονται προκειμένου να δώσουν ένα περιεχόμενο, ένα συγκεκριμένο νόημα στην πολιτική τους υπόσταση. Ένα αποκύημα της φαντασίας επαγγελματιών συνομωσιολόγων που βλέπουν την παρουσία των Αμερικανών πίσω από το αποτέλεσμα του Εμφυλίου Πολέμου, την άνοδο του Παπάγου, την επιβολή του Καραμανλή, την πτώση του Γεωργίου Παπανδρέου, την Χούντα του Παπαδόπουλου, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, την εισβολή στην Κύπρο, το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ δημοτικού. Άσχετο βέβαια αν μέχρι το 1977 οι αγγλοαμερικανοί συμμετείχαν στις συνεδριάσεις του ΚΥΣΕΑ, ή το 1993 μάθαμε από επισκέπτη Αμερικανό υπουργό ότι πηγαίναμε για εκλογές. Περισπούδαστες αναλύσεις αποσιωπούν την χρηματοδότηση ελληνικών ΜΚΟ από αμερικάνικά ιδρύματα. ΜΚΟ που, κατά ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, δεν εξυπηρετούν πάντα τα ελληνικά συμφέροντα. Αναλυτές και δημοσιογράφοι υποβαθμίζουν την προσβλητική άρνηση κατάργησης της βίζας σαν ένα θέμα ελάσσονος πολιτικής σημασίας ενώ κατά τον κύριο Κισλινγκ, τον Αμερικανό διπλωμάτη που παραιτήθηκε μετά την εισβολή στο Ιράκ, η άρνηση ήταν η τιμωρία που επέβαλαν οι αμερικανοί στην Ελλάδα για το βέτο στα Σκόπια.
Ο αντι-αμερικανισμός τείνει να παρουσιασθεί σαν το εθνικό μας σπορ μετά το ποδόσφαιρο και να λάβει μεταφυσικές διαστάσεις σαν η δαιμονοποίηση του φόβου μας ή και της φοβικότητάς μας στο διαφορετικό. Από την εποχή του κυπριακού αγώνα μέχρι σήμερα οι Έλληνες κατηγορούνται ότι έχουν πάρει διαζύγιο από την λογική και απλά ο αντι-αμερικανισμός είναι μία σταθερά της πολιτικής μας κουλτούρας. Πηγάζει από την κοινή πεποίθηση ότι η Αμερική είναι χώρα μυστηριώδης, ότι εκεί συμβαίνουν τα πάντα και λαμβάνονται οι μεγάλες αποφάσεις, χώρα αδίστακτη, αδυσώπητη και κέντρο διεθνών συνωμοσιών, στις οποίες χρεώνουμε όλα τα στραβά που μας συμβαίνουν, την κακομοιριά την δική μας και της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Έχει μάλιστα γραφεί, με πολύ σοβαροφάνεια, από τους φορμαλιστές οπαδούς των σχηματοποιήσεων της «σύγκρουσης των πολιτισμών» του Χάντιγκτον που αναπαράγουν την μυθολογία η οποία συνεπάγεται την αποποίηση της ετερότητας, την απόρριψη της ευδαιμονίας της ταυτότητας, την άρνηση του διαφορετικού και την έξαρση του ομοίου, ότι «ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα είναι σχεδόν αποκλειστικά πολιτισμικός, επειδή οι περισσότεροι 'Έλληνες φοβούνται πως η ηγεμονική κουλτούρα θα ισοπεδώσει το αίσθημα της ιδιαιτερότητας, της θρησκείας, της γλώσσας, των εθίμων". Ας γελάσουμε! Επειδή πίνουμε Κόκα Κόλα, τρώμε Μακντόναλντ η φοράμε μπλου-τζιν θα χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα; Όποιοι τα έγραψαν η τα είπαν αυτά πρέπει να έχουν μακρά αποχή από την επιστήμη. Η Κόκα-κόλα, τα Μακντόναλντ και τα μπλου-τζιν ικανοποιούν πρωταρχικές ανάγκες του ανθρώπου, δίψα, πείνα, ντύσιμο και δεν είναι ενδεικτικά του αμερικάνικου τρόπου ζωής. Στην Αμερική κανείς δεν διανοείται να πάει επίσημα στον Λευκό Οίκο μπλουτζινάτος ή να μιλήσει στο Harvard χωρίς γραβάτα.
Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι αυτά που λέγονται και γράφονται για τον αντι-αμερικανισμό της ελληνικής κοινωνίας, άλλα όσα δεν λέγονται και όσα δεν γράφονται. Οι διάφοροι ξεχνάν δύο πράγματα: πώς η πολιτική έχει να κάνει με γεγονότα και τα γεγονότα όταν τα νοιώσεις δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσεις με αφορισμούς και αναθέματα του τύπου «ο αντι-αμερικανισμός είναι νοσηρός όταν εκφράζεται με πάθος και απρόσμετρη άγνοια».
Ο Έλληνας πολίτης, με εξαίρεση την κομμουνιστική αριστερά που, μετά απο 60 χρόνια, ακόμη φαντασιώνεται ότι τα ναπάλμ του Τρούμαν της στέρησαν την νίκη, πίστεψε στην Αμερική σαν την δύναμη του καλού για έναν καλύτερο κόσμο με ελευθερία του λόγου, ελευθερία της λατρείας του Θεού, ελευθερία από την ένδεια, ελευθερία από το φόβο. Ποτέ δεν υπήρξε αντι-αμερικανός. Από τα πακέτα της βοήθειας με την ελληνική και αμερικάνικη σημαία και τα δύο χέρια σε χειραψία στο σχέδιο Μάρσαλ, η Αμερική ήταν η συνισταμένη των ελπίδων των Ελλήνων για ένα καλύτερο αύριο. Ακόμα και σήμερα θαυμάζουν την Αμερική γι αυτό που θελει να φαίνεται ότι είναι. Την φωτισμένη, χωρίς κατακόμβες και υπόγεια, πόλη πάνω στο λόφο όπου η αξιοκρατία, η ελευθερία του λόγου, η απουσία κομματισμού, τα θαυμάσια Πανεπιστήμια, άσυλα γνώσης και δημιουργικής σκέψης και η παντελής απουσία κακοδαιμονίας σηματοδοτούν την πορεία της και είναι οι κινητήριες δυνάμεις που τραβάν το έθνος των Αμερικανών μπροστά.
Δεν μπορούμε όμως να θαυμάσουμε το θεοκρατικό, μιλιταριστικό, ιμπεριαλιστικό καθεστώς που συνιστά σήμερα η Αμερική. Ο σταθεροποιητής ηγεμόνας που νίκησε το σκοτάδι εγκλωβίστηκε στην παραδοξολογία να μη δέχεται τη σημασία και τη νομιμότητα της αυτοδιάθεσης των λαών ως παγκόσμιο καλό. Η απογοήτευση η πίκρα μετά από τόσες θυσίες έγινε μεγάλη.. Φούντωσε μέσα στον αγώνα της Κύπρου. Περιμέναμε σαν λαός που πολέμησε πλάι-πλάι με τους Αμερικανούς συμμάχους ανθρωπιά και κατανόηση και όχι την στυγνή, ανούσια και βάρβαρη φράση:
"Εμείς (οι ΗΠΑ) δεν έχουμε καμία σχέση με αυτό" (we[the United States] had nothing to do with it). Ήταν η απάντηση που πήρε ό Έλληνας πρέσβης από έναν δεύτερης κατηγορίας υπάλληλο του State Department όταν έτρεξε να εκλιπαρήσει τους Αμερικανούς να επέμβουν για την ζωή των Κυπρίων αγωνιστών Καραολή και Δημητρίου. Οι Έλληνες του τότε, όλοι οι Έλληνες και όχι μόνο οι ¨εθνικόφρονες" που τόσο βολικά και αυτάρεσκα υποστηρίζεται, αισθάνθηκαν προδομένοι. Οι αξίες του "ελεύθερου κόσμου", για τις οποίες η Ελλάδα πλήρωσε βαρύ τίμημα σε αίμα και ερείπια συμμετέχουσα με θέληση, πάθος και αυταπάρνηση στον αγώνα κατά του φασισμού, στα μάτια των Ελλήνων ήτανε ένα κούφιο γράμμα μια μουντζαλιά στη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα που διακηρύσσουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ουραγοί τους , όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα, γιατί όλοι έχουν εκ γενετής την ίδια αξιοπρέπεια και όλοι μετέχουν εξ ίσου του ορθού λόγου, από τότε υπέστησαν μία εωοσφρορική αλλοίωση και έπαψαν να εχουν την αξία του πανανθρώπινου αγαθού. Έγιναν ιδεολόγημα, ένα εργαλείο εξάσκησης εξωτερικής πολιτικής και υπηρέτες συμφερόντων. Ότι ήταν για τους κομμουνιστές χθες ο «προλεταριακός διεθνισμός» είναι σήμερα για του Αμερικανούς τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Οι αξίες θυσιάστηκαν για "ιδιοτελείς σκοπούς" στο βωμό΄του Μολώχ που εγκατέλειψε τα προσχήματα.
Πολλοί εξαντλούν την κριτική της Αμερικής στην εγκαθίδρυση δικτατοριών, στη δολοφονία πολιτικών αρχηγών, στην ανατροπή καθεστώτων, στη δημιουργία αποσπασμάτων θανάτου στην Λατινική Αμερική, στην παρακολούθηση πολιτών σε όλο τον κόσμο, στους τυχοδιωκτικούς πολέμους στο όνομα της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», στην λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης στο Γκουαντάναμο και στο Αμπού Γκράιμπ. Όλα τα ανωτέρω είναι καταγγελίες εκείνων που βλέπουν τον δυνατό σαν κακό γιατί αναλύουν την δύναμη υπό το πρίσμα της μνησικακίας και της ταπείνωσης. Κάνουν από μία κρίση γεγονότος, μία κρίση αξίας.
Για να καταλάβουμε, όμως, τι είναι αντι-αμερικανισμός πρέπει να καταλάβουμε τί είναι Αμερικανισμός. Αν θελήσουμε να πάμε στις πηγές του αντι-αμερικανισμού πρέπει πρώτα να ορίσουμε τον Αμερικανισμό. Απο τι απορρέει αυτή η αλαζονική έπαρση που λίγο λίγο, σκοτώνει όλες τις πνευματικές καλλιέργειες της γης, όλη την διαφοροποίηση του κόσμου, για να τις αντικαταστήσει με τις νεκρές μορφές ενός πολιτισμού χωρί ψυχή, παρά στο κατώτατο υλικό επίπεδο; Το επίπεδο αυτό του «αμερικανικού τρόπου ζωής», ο οποίος είναι το «ύστατον μέγιστον» του υλιστικού εκφυλισμού, το οποίο μας παρουσιάζεται, με την μαστρωπική ευχέρεια των ταχυδακτυλουργών του Χόλλιγουντ, σαν αναπόφευκτη κατάληξη κάθε εκσυγχρονισμού.
Αμερικανισμός είναι η ιδεολογία του αυτοκρατορικού εθνικισμού που ισοπεδώνει την πολυεθνικότητα, τις πολιτισμικές κληρονομιές, την διαφορετικότητα, αποδομεί κάθε μεγάλη συλλογική αφήγηση και κάθε φαντασιακό «ανήκειν». Προς τα έξω η Αμερική αυτοδιαφημίζεται σαν η χώρα μοντέλο του «πολυπολιτισμικού», του «πολυφυλετικού» του «πολυσυλλεκτικού» κράτους. Είναι οι λέξεις παγίδες για τους λαούς, τις μικρές χώρες που τις κυβερνάν μικρονοϊκές ή μικρόψυχες ελίτ οι οποίες, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» προτρέπουν να γίνουμε η «Αμερική των Βαλκανίων». Προς τα μέσα είναι μία μονολιθική αυτοκρατορία, ένα έθνος ομοουσιο και αδιαίρετο το οποίο καλλιεργεί ένα πρωτόγνωρο, πρωτοφανή εθνικισμό με άξονα οδηγητικό την ιδιαιτερότητα των «αμερικανικών ιδεωδών» . Που δεν είναι τίποτε άλλο από μία τάση για συνεχή επέκταση, για συνεχή κυριαρχία κάτω απο το αγρυπνο βλέμμα του Θεού. « ..Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων αύξανεστε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γήν και κατακυριεύσατε αυτήν» (Γενεσις Α,28).
Με χωρισμό του κράτους από την εκκλησία και όχι από τη θρησκεία (one Nation under God), ο Αμερικανισμός βασίζεται στο θέσφατο ενός έθνους ποιμνίου "του περιούσιου λαού" . Στο δόγμα ότι ο Θεός στις πιο διαφορετικές εκφάνσεις του θεωρείται ότι προτρέπει την Αμερική, όπου θρησκεια και κράτος είναι σαν τους σιαμαίους αδελφόυς που κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει γιατί τότε ο ένας απο τους δύο θα πεθάνει,να επιτελέσει ένα παγκόσμιο καθήκον, τον α λα Αμερικάνα εκπολιτισμό του κόσμου. Ο Θεός την καλεί να διαμορφώσει ένα βέβαιο πεπρωμένο. Είναι ο παντοδύναμος Θεός-Βούληση. Είναι η απόλυτη βούληση που δεν δεσμεύεται απο τίποτα και δεν αφήνει περιθώρια για καμμιά άλλη βούληση έξω απο αυτήν. Πιστεύει βαθιά ότι έχει τον «ελέω Θεού» προορισμό τον εξανθρωπισμό της ανθρωπότητας, με κινητήριο δύναμη την μανιχαϊκή αντίληψη ότι οι αμερικανοί εκπροσωπούν το υπέρτατο καλό που πολεμάει το υπέρτατο κακό που είναι οι "άλλοι". Από την μία οι δικοί μας, οι καλοί, οι γενναίοι, οι δίκαιοι, από την άλλη, οι κακοί, οι φονταμεταλιστές, οι βάρβαροι και οι τύραννοι. Διαβάζει το παρόν με τον κώδικα τον οποίο του προσφέρει η ανάγνωση του δικού του παρελθόντος. Είναι πίστη σε μία αλήθεια που ξεκινάει από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Αλήθεια αυταπόδεικτη που δεν επιδέχεται ερμηνείες και αποδείξεις. Είναι η αλήθεια που έγινε το δόγμα του αμερικανικού εθνικισμού. Οι δυνάμεις του κακού καραδοκούν. Ολοι μας μισούν γιατί «μισούν την ελευθερία» είναι το πρότυπο εθνικιστικό παράδειγμα. Η νίκη ενάντια στο κακό γίνεται το μέγιστο στρατηγικό καθήκον του Αμερικανισμού ως φορέα του καλού. Ο Αμερικανισμός, θρησκεία και κράτος, γίνεται το Πιστεύω, η συνεκτική ιδεολογία της ίδιας της ταυτότητας και ύπαρξης των ΗΠΑ, όπως είχε γίνει ο μαρξισμός - λενινισμός για τη Σοβιετική Ενωση. Ο Αμερικανισμός μετά τον Ιουδαισμό, τον Χριστιανισμό, το Ισλάμ είναι η τέταρτη μεγάλη θρησκεία που μηδενίζει οτιδήποτε αλλo εκτός αυτής.
Από τον Τζώρτζ Ουασινγκτον στον Μπαράκ Ομπάμα, με την λαμπρή παρένθεση του Φρανκλίνου Ρούσβελτ, η Αμερική δεν άλλαξε ποτέ. Είναι «μία», σε ότι αφορά στην υπονοούμενη «ιδεολογία» της. Απο τι απορρέει η «ιδεολογία» αυτή; Ένα έθνος επιστρέφει την ομοιογένεια ενός λαού, ή προστατεύει την ομοιογένεια αυτή. Η Αμερική κοσμοπολίτικη από κλίση και από προορισμό, είναι η ζωντανή άρνηση κάθε ειδικότητας εθνικής , κατά το μέτρο που, εξ αρχής, θέλησε να είναι ο πρόδρομος μιας μελλοντική Παγκόσμιας Δημοκρατίας. Πράγματι τίποτε δεν ενώνει σε ανώτερο επίπεδο τους Αμερικανούς, γιατί δεν έχουν τίποτα κοινό, εκτός ίσως απο μία κάποια περιφρονηση προς τα ευρωπαϊκά ιστορικά έθνη, την «παλιά Ευρώπη» του Ραμσφελντ, από τα οποία αποφάσισαν να αποχωρισθούν κάποτε. Υπο τους όρους αυτούς, το μόνο κοινό σημείο που μπορεί να τους ενώσει, δεν μπορεί παρά να υπάρξει παρά σαν μία ιδέα. Δεν μιλάνε για έθνος αλλά για μια ιδέα που ενώνει το έθνος και όχι την οποιαδήποτε ιδέα, αλλά μια θρησκευτική πίστη που μετακινεί βουνά.
Ο Αλέξις ντε Τοκεβίλ που ταξίδεψε στην Αμερική του Τζέφερσον σχολίασε την μοναδική αμερικανική τάση να αναμειγνύει τον θρησκευτικό ενθουσιασμό με την εθνικιστική υπερηφάνεια. Πράγματι, σε όλα τα πατριωτικά τραγούδια που υμνούν την Αμερική, απο το «Chester» του αγώνα για την ανεξαρτησία στο «The Battle Hymn of the Republic» του εμφυλίου πολέμου, το «America the Beautiful» και μέχρι τον Εθνικό Ύμνο «The Star Spangled Banner» ο Παντοδύναμος Θεός , κατά την προτροπή του Τζον Ανταμς, είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Ο Αμερικανισμός δεν είναι μία ιδεολογία όπως όλες οι άλλες, αλλά πιστη βασισμένη στην Βίβλο, κυρίως στην Παλαιά Διαθήκη. Όπως οι πρώτοι άποικοι ξεμπαρκαράνε στις ακτές του Νέου Κόσμου με την Βίβλο στο ένα χέρι και κραδαίνοντας το μουσκέτο με το άλλο, σήμερα μιλάει στον κόσμο και την οικουμένη κρατώντας την Βίβλο με το ένα χέρι και το πολυβόλο με το άλλο. Ο Λίνκολν στο λόγο της δεύτερης ορκωμοσίας του έδωσε το σκοπό της Αμερικής : «με αποφασιστικότητα για το δίκαιο , όπως ο Θεός μας φωτίσει να βλέπουμε το δίκαιο». Ενα δικαιο που την κόψη της ρομφαίας του δοκίμασαν οι Ινδιάνοι, οι λαοί των Φιλιππίνων, της Λατινικής Αμερικής, της Ν.Α. Ασίας, της Σερβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και έχει ο Θεός ποιοί και πόσοι άλλοι θα περάσουν απο τα μονοπάτια των δακρύων. Ακολουθεί κατά γράμμα την ρήσην της Παλαιάς Διαθήκης: «και νυν πορεύου και πατέξεις τον Αμαλήκ και Ιερίμ και πάντα τα αυτού και ου περιποιήση εξ αυτού και εξολοθρεύσεις αυτόν και αναθεματίεις αυτόν και πάντα τα αυτού και ού φείση απ΄αυτού και αποκτείνεις από ανδρός και έως γυναικός και απο νηπίου έως θηλάζοντος και απο μόσχου έως προβάτου και απο καμήλου έως όνου». (Βαιλειών ΙΕ, 4)
Ο νέος πρόεδρος επέλεξε να φθάσει στην Ουάσινγκτον ακολουθώντας την διαδρομή που είχε ακολουθήσει ο 16ος πρόεδρος της χώρας, Αβραάμ Λίνκολν. Ορκίστηκε στην Βίβλο που είχε χρησιμοποιήσει για την ορκωμοσία του ο Αβραάμ Λίνκολν. Για να θυμίσει με μεγάλο συμβολισμό τις θυσίες των προγόνων που: "Για εμάς ήταν που πολέμησαν και πέθαναν, σε μέρη σαν το Κόνκορντ και το Γκέτυσμπεργκ· τη Νορμανδία και το Κε Σαν. Ξανά και ξανά, αυτοί οι άνδρες και αυτές οι γυναίκες μόχθησαν και θυσιάστηκαν και δούλεψαν μέχρι τα χέρια τους να ζαρώσουν, ώστε εμείς να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Είδαν την Αμερική σαν κάτι το μεγαλύτερο απ’ το άθροισμα των ατομικών μας φιλοδοξιών· κάτι το μεγαλύτερο απ’ όλες τις διαφορές στην καταγωγή, τον πλούτο ή τη φατρία του καθενός μας". Λόγια απλά, αλλά και μεστά που δίνουν το στίγμα του πώς στοχάζεται το έθνος αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν προκάλεσε αγωνιώδη ερωτήματα για την ατομική και συλλογική ζωή των Αμερικανών. Εξαντλώντας τις δυνατότητες της γλώσσας με ανάφορες στην Βίβλο δεν αρνήθηκε την Αμερική για τον Κόσμο. Ο λόγος του δεν παρουσίασε καμία εγγενή υστέρηση από το γεγονός ότι εμείς οι άλλοι άλλοτε βλέπουμε τον κόσμο από την σταθερή σκοπιά του Έθνους και άλλοτε το Έθνος μέσα από τον κατακλυσμό των αλλαγών του κόσμου. Αναλογίστηκε: "τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας, θυμόμαστε με ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη τους γενναίους Αμερικάνους που, αυτή τη στιγμή, περιπολούν μακρινές ερήμους και απόμακρα όρη. Έχουν κάτι σήμερα να μας πουν, σαν τους πεσώντες ήρωες στο Άρλιγκτον που ψιθυρίζουν μέσα απ’ το διάβα των αιώνων". Είναι στοχασμός για την Αμερική που περνάει μέσα από θυσίες και αποτελεί τον σκληρό πυρήνα μιας αντίληψης ιστορικότητας και ταυτόχρονα ενσωματώνει το παρελθόν μέσα στην ενατένιση του μέλλοντος. Είναι το μήνυμα της ιδεολογίας του Αμερικανισμού, του αυτοκρατορικού εθνικισμού.
Ο πρόεδρος Ομπάμα μίλησε στο όνομα των αξιών της Αμερικής , στο όνομα της απειλής για την Αμερικής, στο όνομα της απειλής για τις πανανθρώπινες αξίες που ο μοναδικός φορέας και υπερασπιστής είναι η χώρα του . Μίλησε στο όνομα του δικαίου, του αμερικανικού δικαίου, στο όνομα του πατριωτισμού του αμερικανικού πατριωτισμού. Μίλησε για ειρήνη και αξιοπρέπεια του κάθε λαού, του κάθε Εθνουςς όπως τις ορίζει η χώρα του που είναι έτοιμη να ηγηθεί. Επειδή όμως η χώρα του εξακολουθεί να είναι ένα νεαρό έθνος, όμως όπως λέει η Γραφή, ήρθε ο καιρός να αφήσει στην άκρη «τα του νηπίου». Ήρθε ο καιρός να επιρρώσει το προαιώνιο πνεύμα του. Να αναδεχθεί την πιο καλή ιστορία του. Να προαγάγει το πολύτιμο αυτό δώρο, τούτη την ευγενή ιδέα, που πέρασε από γενιά σε γενιά: τη θεόδοτη υπόσχεση πως όλοι είναι ίσοι, όλοι είναι ελεύθεροι και όλοι δικαιούνται μια ευκαιρία να επιδιώξουν την ευτυχία τους στην πληρότητά της. Με βαθιά συνείδηση αυτοκρατορίας το αμερικανικό δίκαιο πρέπει να είναι παγκόσμιο δίκαιο, ο αμερικανικός πατριωτισμός πρέπει να είναι παγκόσμιος πατριωτισμός: "κάτω τα σύνορα και οι πατρίδες" των άλλων, οι αμερικανικές αξίες πρέπει να γίνουν παγκόσμιες αξίες.
Από το η Αμερική είναι "η τελευταία ελπίδα του κόσμου" του Λίνκολν, στον "Αμερικανικό αιώνα" του Λούς μέχρι την εθνικιστική κορόνα του Ομπάμα "οι Αμερικανοί παραμένουν το πλέον ευημερούν, πιο ισχυρό έθνος στον πλανήτη γή" ο Αμερικανισμός είναι έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Έχει μία κκαι μόνο αποστολή τον εξαμερικανισμό όλων ανεξαρτήτως των λαών, όχι μόνο οικονομικό, όχι μόνο πολιτικό, όχι μόνο στρατιωτικό. Σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης έκφρασης. Παλεύει για την προοδευτική εξαφάνιση της διαφοροποίησης του κόσμου. Επιδιώκει την ισοπέδωση των λαών, την σμίκρυνση όλων των πολιτισμών σε ένα "παγκόσμιο πολιτισμό" ένα "αμερικανικό πολιτισμό" κτισμένο πάνω σε ότι είναι πιο κοινό ευτελές και αμελητέο. Έχει υιοθετήσει τις αρχές ενός βαμπιρικού χυδαίου καταναλωτισμού, χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, πέρα απο τις πιστωτικές, χωρίς οράματα ζωής, χωρίς ευαισθησίες, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς πολιτισμό. Ή όλοι θα γίνουμε αντικείμενα της ιστορίας, της αμερικάνικης ιστορίας, ή όλους θα μας ρίξουν στα Τάρταρα. Ή όλοι θα αποδεχθούμε την ιερή αποστολή του Αμερικανισμού ή είμαστε τρισκατάρατοι αμαρτωλοί, όποτε θα έλθει ο τιμωρός Γιαχβέ να μας φέρει στο δρόμο του. Μία τάση που συνοψίζεται στο επίγραμμα του Μαρκ Τουαίν: «Ο κανόνας είναι τέλειος: Όσον αφορά απόψεις και γνώμες οι αντίπαλοι μας είναι παράφρονες».
O Αμερικανισμός ξεκίνησε να επιβάλει στον κόσμο τα Diktat μιας δήθεν ελεύθερης κοινωνίας ανθρώπων που δεν είχαν να φοβηθούν πάρα μόνο το ίδιο τον φόβο και στην ουσία δεν είναι παρά μία ιστορία φόβου που έφτασε σε σημείο ανοιχτής λοιδωρίας κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου. «Διεθνές Δίκαιο; Συγγνώμη, δε ρώτησα τον δικηγόρο μου», απάντησε ο Tζορτζ Mπους σε ερώτηση δημοσιογράφου για την απόφασή του να αποκλείσει από τις συμβάσεις για την ανοικοδόμηση του Iράκ όσους δεν πήραν μέρος στον πόλεμο. Με το έτσι θέλω και μονομερώς ο Αμερικανισμός λαμπρός μέσα στην ωμότητά του, ιδεαλιστής μέσα στην κατακτητικότητά του και γενναιόδωρος μέσα στην αλαζονεία του, κατά το Καβαφικό: «-ασυνείδητος,ήσυχος, κ’ ευτυχής’ ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός και στης νεότητας τ’ ωραίο σφρίγος.» χαράζει γραμμές στην άμμο, σαν τον «Κουκόπετρο» ξεκινάει νέες σταυροφορίες του δικού του «καλού» εναντίον των «άλλων», και κατά το μηδενιστικό λεξιλόγιο του Γούλφοβιτς θέλει να καταργήσει τα έθνη, να επιβάλει την πολιτική του μονοπολισμού στις διεθνείς σχέσεις, την αδιαλλαξία και την μονομέρεια ως προς τη σκληρή ισχύ. Πρόκειται για έναν τρόπο απολυταρχικής επιβολής που αρνείται το δικαίωμα στο παλιό να επιβιώσει, αν όχι σαν διαμαρτυρία, έστω σαν μαρτυρία, Ιστορία πνιγμένη στο αίμα σελίδων. "Μας έκοψαν στα δυο" για να είναι ο κόσμο ελεύθερος και όμως οι δεινόσαυροι εξακολουθούν να κόβουν τον κόσμο στα μέτρα τους. Τον ξάπλωσαν πάνω στο προκρούστειο κρεββάτι των ιδεολογημάτων τους και με ένα ιδιόμορφο συνδυασμό αλαζονείας και ναρκισσισμού τον πελεκάν μέχρι να χωρέσει.
Ήδη, από την μία άκρη του πλανήτου ως την άλλη, βλέπει κανείς να υψώνεται ο ίδιος τύπος κτιρίων, να εισάγονται οι ίδιες διανοητικές συνήθειες. Από τα "Χολινταίυ Ινν" ως τα "Χίλτον" βλέπει κανείς να περιδιαγράφονται τα όρια ενός κόσμου ντυμένου με την ίδια γκρίζα στολή. Όταν ταξιδεύει κανείς σε άλλες ηπείρους η χαρά που αισθάνεται στο ταξίδι είναι να βλέπει τους ποικίλους τρόπους ζωής ακόμη ριζωμένους, είναι να βλέπει τους διαφορετικούς λαούς να ζουν με τον δικό τους ρυθμό, με άλλο χρώμα δέρματος, με άλλο πολιτισμό, με άλλη νοοτροπία και που είναι υπερήφανοι για την διαφορά της. Αυτή η διαφοροποίηση είναι ο πλούτος του κόσμου και ο ισοπεδωτισμός την σκοτώνει. Γι αυτό πρέπει κανείς όχι μόνο να σέβεται τους άλλους, αλλά να υποβοηθεί παντού την πιο νόμιμη επιθυμία να υπάρξει, την επιθυμία να εκδηλώσει μία προσωπικότητα διαφορετική από κάθε άλλη, να υπερασπισθεί μία κληρονομιά, να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα με αυτό που είναι ο καθένας. Και αυτό εγκλείει να αγωνιστεί κανείς εναντίον ενός απειλητικού Αμερικανισμού που δεν είναι παρά η άρνηση του άλλου, ή άρνηση της διαφοροποίησης, η επιβολή ενος κοινωνικού Δαρβινισμού με αποχρώσεις αγγλο-σαξονικού ρατσισμού.
Ο δρόμος είναι δύσκολος και μακρύς, ανηφορικός και δύσβατος. Επιβάλλεται, πρέπει να τον περπατήσουμε, να τον ανεβούμε στο όνομα της συνθετότητας και πολυπλοκότητας της ανθρώπινης ιστορίας μας που ο Αμερικανισμός θέλει δια της βίας να καταργήσει.
Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που έχουν την μακρύτερη μνήμη του παρελθόντος τους. Γιατί μνήμη είναι θέληση. Η επανεύρεση του εαυτού είναι μία συνειδητή πράξη, μία θεληματική επιλογή. Επιπλέον η «μνήμη» του απώτερου παρελθόντος έχει ισχύ προβολής έναντι ενός «ισχυρότερου μέλλοντος». Το παρελθόν εγγράφεται κάθε στιγμή σε ένα παρόν συνεχώς ανανεούμενο και μόνο επιστρέφοντας στις «πηγές», στις «ρίζες» μπορεί κανείς να αποκτήσει το ισχυρότερο παρόν και το πιό ευοίωνο μέλλον.
Σήμερα που ο αγώνας είναι πιο δύσκολος από ποτέ και η έκβαση του είναι πιο αμφίβολη από ποτέ. Τα λόγια που ο Τζορτζ Ουάσινγκτον διέταξε να διαβαστούν στον λαό του, μέσα σε μία κρύα νύχτα του χειμώνα, όταν ο εχθρός του προήλαυνε ας χαραχθούν στην μνήμη μας. Ας γίνουν το καψούλι που θα πυροδοτήσει την καινούργια έκφραση αγώνα και θα ακυρώσει την ιερότητα που διεκδικεί ο Αμερικανισμός.
«Ας ειπωθεί προς τις μέλλουσες γενιές… ότι στο βάθος του χειμώνα, όταν τίποτα δεν μπορούσε να επιβιώσει, πέρα απ’ την ελπίδα και την αρετή… η πόλη και η ύπαιθρος, θορυβημένες από τον κοινό κίνδυνο, στάθηκαν μπροστά με σκοπό να τον αντιμετωπίσουν».
Για αυτόν που θα ήθελε να εμβαθύνει:
· David Gelenter: «Americanism, The Fourth Great Religion», Doubleday, 2007
· Anatol Lieven: «America Right or Wrong, An Anatomy of American Natiolalism, Oxford, 2004
· MinxinPei: The Paradoxes of American Nationalism http://www.carnegieendowment.org/pdf/files/Pei_Paradoxes_of_American_Nationalism.pdf
